Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe verloopt de dag van de vrijwilligers en medewerkers, wat zijn hun ervaringen en wat maakt hun werk zó mooi dat ze dit elke dag weer met passie doen. Lees hier hun verhalen!
“Net voordat ik 50 zou worden ben ik begonnen met vrijwilligerswerk in het hospice. Ik had al heel lang het gevoel dat ik iets wilde doen in het kader van zingeving, maar ik durfde het nooit. Bang om te falen, dat ik bijvoorbeeld het werk niet aan zou kunnen.
Een jaar daarvoor is mijn nichtje op 22-jarige leeftijd overleden. Ze was ernstig ziek en ik heb toen gezien hoe goed en liefdevol er voor haar werd gezorgd. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt.
" Wanneer iemand nog nooit in een hospice is geweest denken ze vaak dat het heel eng is, maar dat is het helemaal niet. "
Een goede vriendin van mij werkte toen al een paar jaar bij Hospice Arco Cavent. Ik volgde haar op afstand, vroeg haar wat de werkzaamheden allemaal inhielden en was echt benieuwd naar hoe het er nu allemaal aan toeging. Toch durfde ik niet de stap te zetten en ervoor uit te komen dat ik ook wel bij het hospice zou willen werken. Doordat mijn nichtje was overleden, ik er behoefte aan had om iets zinvols te doen en dit werk mij heel erg aansprak, ben ik uiteindelijk toch op gesprek gegaan bij het hospice. Met knikkende knieën, omdat ik het best spannend vond en niet goed wist wat ik moest verwachten. Aan mijn familie durfde ik niet meteen te vertellen dat ik deze stap genomen had, ik wilde eerst zeker weten dat het allemaal goed zou gaan. Dat was gelukkig vanaf het begin het geval, het is ook werk waar je echt in groeit.
Emotie
Ik ben van nature behoorlijk emotioneel, maar het emotionele proces dat je hier ervaart met de bewoners en hun familie is toch anders dan in je privéleven. Aan mensen die mij hiernaar vragen vertel ik dat je uiteraard betrokken bent bij de bewoners, je moet bereid zijn om alles te doen wat nodig is om het hen zo comfortabel mogelijk te maken. Omdat het niet je eigen familie betreft is de emotie eromheen, ondanks je betrokkenheid toch anders.
De combinatie is fijn
Naast mijn vrijwilligerswerk bij het hospice werk ik fulltime als financieel manager bij de VPCO (het Protestants schoolbestuur). Iets heel anders en deze combinatie vind ik ontzettend fijn. Vrienden dachten eerst dat ik hier ging helpen met de financiën, maar nee, ik help dus met het verzorgen van de bewoners en het huis. Ik heb geen gezin en heb naast mijn baan gelukkig tijd over om in het hospice te werken. Natuurlijk kan ik deze uren ook vullen met uitjes, zoals naar het strand gaan of naar de bioscoop, maar voor mij is het belangrijker om mij een dagdeel per week (± 4,5 uur) in te zetten voor het hospice.
Het einde van het leven vind ik niet eng, voor de familie is het natuurlijk erg verdrietig. Het is echt fijn om iets wat ik mooi vind te kunnen doen, dat ik kan bijdragen aan het comfort en kan meehelpen de laatste fase van iemands leven zo soepel mogelijk te laten verlopen.
Wanneer iemand nog nooit in een hospice is geweest denken ze vaak dat het heel eng is, maar dat is het helemaal niet. Het is er vaak genoeg ook gezellig en opgewekt. We lachen genoeg, onderling, maar ook met de bewoners. Alle vrijwilligers zijn en werken anders. De één houdt meer van koken en maakt bijvoorbeeld fantastische ontbijtjes en warme maaltijden klaar. De ander helpt juist weer graag mee in de zorg. De verschillende karakters van onze collega’s vullen elkaar goed aan en ik vind dat wij het met ons team van 55 a 60 man met elkaar echt goed doen. We hebben ook allemaal één doel, de liefde en de zorg voor de bewoners.”
