Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe is het als een dierbare in het hospice verblijft, wat zijn de ervaringen en wat maakt het hospice zo bijzonder. Lees hier hun verhalen!
“Vier jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met Hospice Arco Cavent. De moeder van een goede vriendin van mij werd ziek en verbleef in het hospice. Ik kende haar moeder ook erg goed. Zij was als een surrogaatmoeder voor mij. Zodoende kwam ik regelmatig bij haar op bezoek en heb ik het hospice goed leren kennen.
Een jaar nadat zij overleed is er longkanker bij mijn man geconstateerd. Hij kreeg pijn aan de linkerschouder. Mijn man werd door de huisarts doorverwezen naar een fysiotherapeut, maar dat hielp niet. Op een gegeven moment zag ik dat hij begon af te vallen, zonder dat zijn eetpatroon was aangepast. Mijn gevoel zij dat er meer aan de hand was. Er werden foto’s gemaakt, maar er werd niks bij de schouder gevonden. Een paar dagen later belde mijn man mij op het werk dat hij zich niet goed voelde en enorme pijn had. Samen met mijn dochter zijn we naar hem toegegaan en hebben direct de dokter gebeld. Daar hebben we een doorverwijzing gekregen om bij de polikliniek een longfoto te maken. Nadat de foto gemaakt was moesten we direct terug naar de dokter, omdat ze wat gezien hadden. Dat bleek uiteindelijk kleincellig longkanker.
"We moesten we direct terug naar de dokter, omdat ze wat gezien hadden."
Mijn man reageerde niet goed op de chemotherapieën. In eerste instantie wel, maar later werd hij er echt heel erg ziek van, meer ziek dan gebruikelijk. Dat was echt heel heftig. Toen heeft hij besloten dat hij niet voor een derde kuur zou gaan. Hij had het gevoel dat zijn lichaam dat niet meer aankon. Het ging weer de goede kant weer op met hem, maar na een tijdje werd hij natuurlijk weer ziek. Hij begon weer aan de chemo, maar helaas werd hij er weer erg ziek van. Dusdanig ziek dat ze hem bijna moesten reanimeren. De chemo had ook helaas geen effect meer. De omvang van de tumor nam niet af en mijn man was “uitbehandeld”.
Het was de beste keuze om naar het hospice te gaan.
Het is nog een tijdje goed gegaan, maar op een gegeven moment gaat je lichaam gewoon achteruit. Als ik naar mijn werk ging bereidde ik alles voor, zodat hij de dag goed door kon komen. Alleen hij vergat zijn medicijnen te nemen, hij vergat te eten, ging slechter lopen. Het was niet meer mogelijk voor mijn man om alleen thuis te blijven, hij kon niet meer goed staan, hij is zelfs een keer gevallen. De zorg en alles wat daarbij kwam kijken was voor mij alleen te intensief. Toen was het duidelijk dat het de beste keuze zou zijn als hij naar het hospice zou gaan.
De aandacht die gegeven wordt door de vrijwilligers en verpleegkundigen is heel belangrijk.
De nachten in het hospice bleef ik bij hem. In de ochtend reed ik naar huis, nam een douche, ging naar mijn werk en vanuit mijn werk weer door naar het hospice. Zo zagen mijn dagen eruit. Totdat de vrijwilligers en verpleegkundigen tegen mij zeiden, “Helen je moet aan jezelf gaan denken”. Ik had zo’n angst dat er iets met hem zou gebeuren en ik er niet bij zou zijn.
Tijdens mijn man zijn verblijf in het hospice heb ik gebruik kunnen maken van het “koppelbed”. Dit bed bevestig je aan het zorgbed en op deze manier kan je makkelijk samen zijn en slapen. Dat was heel erg fijn in deze zware tijd. Ik had heel erg veel steun van mijn eigen kinderen, maar ook van iedereen in het hospice. Zij hebben mij er echt doorheen getrokken. Van het moment van de opname, tot zijn overlijden. De aandacht die gegeven wordt door de vrijwilligers en verpleegkundigen is heel belangrijk. Verder is de plek enorm rustgevend en de gesprekken heel fijn. Ze doen je inzien dat je goed voor jezelf moet zorgen. Dat is de enige manier waarop je sterk kunt blijven in zo’n moeilijke tijd. Als jij niet sterk bent kan je ook niet voor een ander zorgen. Ik heb veel fijne gesprekken mogen voeren op momenten dat ik het zwaar had of mij eenzaam voelde.
Nadat mijn man is overleden ben ik nog een aantal keer in het hospice geweest. In het hospice voel ik mij fijn en rustig. Het is toch een tijdje mijn huis geweest. Dat is ook de reden dat ik mijn verhaal vertel. Ik wil dat iedereen weet hoe fantastisch het hospice is en hoe belangrijk voor degene die ziek is, maar ook voor de naasten.”
