Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe verloopt de dag van de vrijwilligers en medewerkers, wat zijn hun ervaringen en wat maakt hun werk zó mooi dat ze dit elke dag weer met passie doen. Lees hier hun verhalen!
“Van huis uit ben ik algemeen verpleegkundige. Ik heb een fulltimebaan bij Fundashon Prevenshon. Een stichting die zich inzet voor het preventief onderzoek naar baarmoederhalskanker. Daar ben ik belast met het afnemen van PAP testen, het maken van afspraken en het voorlichten van cliënten.
Ik hoorde over het werk in het hospice en had altijd het voornemen dat als ik voel dat de tijd er rijp voor is, ik mijn steentje bij wil dragen. In 2018 is mijn moeder vanuit Suriname met vakantie gekomen en na drie dagen werd ze ziek. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en hoewel er indicaties waren dat het goed ging is ze plotseling overleden.
" De mensen die bij ons in het hospice komen sluit ik in mijn hart. "
Op het moment dat ik geconfronteerd werd met haar overlijden en ik mij besefte dat ze geen enkele van mijn vragen meer kon beantwoorden, wilde ik iets veranderen in mijn benadering van verpleging. Hiermee bedoel ik, dat ik binnen mijn vakgebied alles wil geven wat de mens nodig heeft en echt wil kijken naar de persoon. Dat was het moment dat ik besloot dat ik er klaar voor was om in het hospice te gaan werken.
In mijn hart
Verschillende kennissen van mij werkte al bij het hospice en spoorde me aan met Rianne, de directrice te komen praten. De drie jaar dat ik hier werk zijn in tijd snel voorbij gegaan, maar in de ervaring duren ze veel langer. De mensen die bij ons in het hospice komen sluit ik in mijn hart. Je weet dat ze niet lang meer te leven hebben en het maakt me blij dat ik ze op het moment dat ze hier zijn nog alles kan geven. Ik wil graag nog een impact maken op hun dag.
Echt het verschil maken
We zien verschillende reacties van mensen die terminaal zijn en er is altijd een moment waarin je toenadering kan zoeken. Dat zijn de mooie dingen van mijn werk. Ik zeg altijd: voor iemand die terminaal ziek is kunnen de dagen zwaar aanvoelen, maar het moment waarop je in het hospice komt, dan wordt het anders. Als ik dan na mijn dienst naar huis toe ga, dan is het alsof ik op rozen loop, want ik heb echt het verschil voor iemand kunnen maken.
Ik doe mijn best om mensen te helpen de angst voor de overgang te verminderen. Vaak willen mensen fysiek nog niet loslaten en dat kan soms heel zwaar zijn. Ik merk dat je daar een verschil in kan maken, zoals vaker bij de persoon komen, even met ze praten en soms hoor je dan hele verhalen. Je ziet dat mensen die komen te overlijden hun levensjaren nog even de revue laten passeren. Ze vertellen over vroeger en denken na over wat er is geweest. Dat zijn de momenten dat je een luisterend oor kan bieden.”
