Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe verloopt de dag van de vrijwilligers en medewerkers, wat zijn hun ervaringen en wat maakt hun werk zó mooi dat ze dit elke dag weer met passie doen. Lees hier hun verhalen!
“Na een carrière in de zorg ben ik overgestapt naar het bedrijfsleven. Toch heeft de zorg mij nooit losgelaten en begon het op mijn 50ste weer te kriebelen dat ik toch wel graag de zorg weer in wil. Toen ben ik manager in een psychiatrisch ziekenhuis geworden.
In 2010 ben ik gestopt met werken. Mijn man was ouder en al met pensioen, dus het leek ons goed dat ik ook zou stoppen om meer tijd samen door te brengen. Twee maanden later werd hij ziek en een jaar later is hij overleden. Na zijn overlijden trok het me niet om weer de zorg in te gaan.
" De pijn en het verdriet kun je niet wegnemen, maar je kunt het wel verzachten door te luisteren. "
Gelukkig kan ik de verdrietige momenten goed loslaten en het loskoppelen van mijn eigen emoties. Het mooie is dat je op een hele bijzondere manier dicht bij de mensen komt. Vooral in de avondshift is hier gevoelsmatig meer de gelegenheid toe. De visite is weg en dan komen vaak de verhalen en de gevoelens. Het is fijn om dan een luisterend oor te bieden.
Balsemen
Ik heb de uitvaart academie gedaan en heb leren balsemen. Dat deed ik echt met veel plezier. Voor de overledenen heb je goed te zorgen en je bent er voor de nabestaanden om ze op weg te helpen na het overlijden van hun dierbaren. Ik vond het balsemen heel mooi, omdat veel lichamen er na een hersenbloeding of hartaanval niet mooi meer uitzien. Na het balsemen zien de mensen er vaak weer heel rustig uit en kunnen de dierbaren op een fijne manier afscheid nemen. Dan begint het eerste stukje verwerking al.
Naar Curaçao
Na de uitvaartacademie heb ik een aantal jaren een eigen uitvaartonderneming gehad. Op het moment dat mijn broer kwam te overlijden ben ik eens goed na gaan denken. Ik werkte hard. 365 dagen per jaar. Altijd in de weer. Het was erg leuk en gaf veel voldoening, maar het werd ook tijd om aan mezelf te gaan denken. Toen ik 62 werd ben ik gestopt en naar Curaçao gekomen. Ik woon nu in het toenmalige huis van mijn ouders, ik heb het laten renoveren en in de originele staat teruggebracht. Sinds 1986 kom ik al op het eiland, Curaçao is altijd mijn tweede thuis geweest.
Op het moment dat ik hier de tijd kreeg en wat wilde gaan doen, was de zorg een logische stap. Ik kende een andere vrijwilliger bij het hospice en hij heeft mij geïntroduceerd. Ik draai een keer per week de dienst van 11u tot 3u. Aan het begin van de shift is er eerst de overdracht van de vorige shift en hoor je de bijzonderheden van de dienst ervoor. Vervolgens loop ik een rondje en ga ik even bij iedereen langs om te kijken hoe het gaat en of ze iets nodig hebben. Het is fijn dat je iets voor de mensen kan doen die hier wonen en dat je de laatste periode van hun leven wat kan verlichten. De pijn en het verdriet kan je niet wegnemen, maar je kan het wel verzachten door te luisteren, ernaast te zitten, een vraag te stellen of te troosten. Sommige mensen bloeien ook een beetje op hier. Er wordt voor ze gezorgd en ze staan er niet alleen voor. Dat is zeker fijn voor de mensen die geen familie hebben die voor ze kan zorgen.
Ik hoop dit nog heel lang te kunnen. Als er iemand wordt opgenomen vul ik alle formulieren in, vraag ik naar allergieën, medicatie, of er dingen veranderd zijn met betrekking tot het gehoor, de ogen, smaak, reuk etc. Dan kunnen we rekening houden met hoe snel iemand achteruitgaat. Ik ben betrokken bij alle bewoners, maar het is fijn dat als ik de deur uitga en in de auto stap, ik het wel af kan sluiten. Ik ben een ras optimist. Ik zie wel problemen, maar ik maak er geen probleem van. Elke avond wil ik kunnen zeggen dat het een fijne dag geweest is en vrolijk naar mijn bed gaan. Ik ben blij dat ik me nuttig kan maken. Thuis kan ik ook nuttige dingen doen, maar dit geeft voldoening.”
