Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe verloopt de dag van de vrijwilligers en medewerkers, wat zijn hun ervaringen en wat maakt hun werk zó mooi dat ze dit elke dag weer met passie doen. Lees hier hun verhalen!
“De mooiste momenten in het hospice heb ik meegemaakt met oud en nieuw. Ik wil niet meer anders. Afgelopen jaar was de derde keer dat ik oud en nieuw hier vierde. En dit jaar wordt mijn vierde keer. Zeker weten.
Voor mij kan daar geen feest tegen op. Je bent dan een grote familie met alle bewoners en hun dierbaren. Iedereen is helemaal happy. Glaasjes champagne inschenken, lekkere hapjes erbij.
" Hier heb ik het gevoel dat we écht met z’n allen werken, dat we het samen doen. We zijn allemaal gelijk. "
Het uitzicht met het vuurwerk is prachtig. Het eerste jaar was ik hier met een Bonairiaanse familie. Dat was echt een mooie avond. Ik lag om half 5 in bed. Afgelopen jaar was wel heel anders. Aangezien er door de lockdown niet veel mensen konden komen. De mensen die er waren moesten ook direct blijven slapen.
Nachtdiensten
Doordat ik veel nachtdiensten draai, overlijden er ook veel mensen in mijn dienst. Verhoudingsgewijs sterven er meer mensen in de nacht. Net zoals er meer mensen in de nacht geboren worden. Het is voor mij geen probleem als er iemand overlijdt. Dat hoort erbij. Ik vind het ook fijn dat het dan bij mij in de shift is. Dan kan ik nog even afscheid van ze nemen, dan sluit ik het af. Laatst is er iemand na een lange tijd zorg bij ons te hebben gehad overleden. Dat was helaas niet in mijn dienst, op dat moment heb ik dus ook geen afscheid van haar kunnen nemen, maar ik heb wel heel lang voor haar gezorgd. We hebben in de nacht vaak samen novela’s (Spaanstalige soaps) gekeken als ze de slaap niet kon vatten.
Huppelen
Mensen krijgen vaak een opleving als ze bij ons in het hospice komen. Ze krijgen veel aandacht en op gezette tijden eten, drinken en medicijnen. We gaan goed kijken wat iemand nodig heeft om een comfortabel leven te hebben. Ik ben dan heel blij als iemand de laatste levensfase bij ons mag doorbrengen. Dan kunnen we nog echt iets betekenen om iemand zo comfortabel mogelijk de laatste periode van hun leven te laten doorbrengen.
Van huis uit ben ik verpleegkundige, maar op Curaçao kon ik geen zorginstelling vinden die bij mij paste. Ik hou niet erg van hiërarchische organisaties en ben in de sales beland. Ik werkte als vertegenwoordiger van medicijnen en later voor Nutricia. Zodoende moest ik vaak op de afdeling gynaecologie van het ziekenhuis zijn. Dat heb ik 16 jaar gedaan. Toch miste ik mijn vak heel erg. Als ik dan in het ziekenhuis kwam begon ik bijna te huppelen van blijdschap.
Gelukkig ben ik via een andere verpleegkundige bij het hospice terecht gekomen. Hier heb ik het gevoel dat we écht met z’n allen werken, dat we het samen doen. We zijn allemaal gelijk. Toen ik in 2013 bij het hospice kwam werken waren er nog maar 2 bewoners. Het mooiste aan mijn vak heb ik altijd de terminale zorg gevonden. Als jong meisje kwamen de patiënten die gingen hemelen al onder mijn vleugels.
Wij doen heel dankbaar werk, je kan echt nog iets betekenen voor de mensen. Vaak is er gewoon zijn al genoeg. Je bent er alleen maar en dat is het belangrijkste. Dat je de laatste stap met de mensen kan maken. Met een lach en een traan, humor, grapjes, ook omdat wij niet zo dicht bij de mensen staan als de familie. Een voorbeeld, we hebben iemand in huis en die had al voordat hij bij ons kwam op de foto’s het zwembad gezien. Ik hoor dan van de familie dat hij nog zo graag even wil pootjebaden. Prachtig om dan tegen hem te kunnen zeggen: “Morgen zwemles van 9u tot 10u. Zorg dat je klaarstaat.” Dat is het verschil wat je kan maken. Ik behandel onze bewoners emotioneel niet als mensen die in de laatste levensfase zitten. Bij mij zijn ze gewoon mensen die er nu nog zijn en ik zorg ervoor dat hun laatste periode fijn is.”
