Een kijkje achter de schermen bij Hospice Arco Cavent. Hoe verloopt de dag van de vrijwilligers en medewerkers, wat zijn hun ervaringen en wat maakt hun werk zó mooi dat ze dit elke dag weer met passie doen. Lees hier hun verhalen!
“Vaak kunnen mensen zich geen beeld vormen over wat het werk bij een hospice inhoudt. Er bestaat de indruk dat het er heel verdrietig is, omdat er mensen overlijden.
Natuurlijk zijn er verdrietige momenten, maar er wordt ook echt veel gelachen en er worden genoeg grapjes gemaakt. De sfeer die daaromheen hangt heeft vaak de overhand. Gelukkig kan ik de verdrietige momenten goed loslaten en het loskoppelen van mijn eigen emoties.
" Ik haal hier enorm veel energie uit.
Het is ontzettend dankbaar werk. "
Gelukkig kan ik de verdrietige momenten goed loslaten en het loskoppelen van mijn eigen emoties. Het mooie is dat je op een hele bijzondere manier dicht bij de mensen komt. Vooral in de avondshift is hier gevoelsmatig meer de gelegenheid toe. De visite is weg en dan komen vaak de verhalen en de gevoelens. Het is fijn om dan een luisterend oor te bieden.
Ontzorgen
In Nederland ben ik 21 jaar politieagent geweest. Veel van de hulpverlening die ik vanuit mijn vakgebied ken komt terug in het werk dat ik bij het hospice doe. Dit geldt zeker met betrekking tot de families. Het is fijn om ze duidelijkheid te kunnen bieden, om samen met hen te kunnen zorgen voor hun dierbare, maar ook om ze te verlichten in de zorg die ze dragen. Door de dierbaren van een bewoner te ontzorgen, kunnen ze meer genieten samen en nog een mooie tijd beleven.
Opluchting
Voor veel mensen is het zwaar om een dierbare in het hospice te laten opnemen. Wanneer mensen hier komen en zien dat we een warm thuis te bieden hebben, dan zie je vaak de opluchting. Prachtig vind ik dat. De zwaarte zie je letterlijk van de schouders af vallen. Hieruit blijkt de dankbaarheid, maar ook de bevestiging dat ze de juiste keuze hebben gemaakt. Dat maakt altijd veel indruk op mij. Het mooie is dat mensen in het hospice echt de gelegenheid hebben om afscheid te kunnen nemen van hun dierbaren. Ze hoeven niet meer bezig te zijn met de zorg. Er ontstaat weer een samenhorigheid binnen de families. Wij nemen de zorg over en de familie kan weer echt bezig zijn met elkaar.
Met mijn eigen familie en mijn kinderen, 2 meiden van 10 en 7 jaar oud praat ik ook over het werk dat ik doe bij het hospice. Ze maken bijvoorbeeld tekeningen voor de zieke mensen. De oudste heeft wel vragen zoals, waarom de mensen in een hospice verblijven en niet in een ziekenhuis. Het is bijzonder om het werk wat ik hier doe met mijn familie te kunnen delen. Via een kennis van mij ben ik bij het hospice terecht gekomen. Zij dacht dat het werk wel iets voor mij kon zijn. Ik heb toen een e-mail gestuurd en vrij snel daarna mocht ik een dag meelopen. Dat was best spannend. Je weet nog niet goed wat er van je verwacht wordt, maar het was voor mij wel heel duidelijk, dit kan ik en dit wil ik!”
